Bright side!

Lieve allemaal,


Het was al weer even geleden, dus weer tijd voor een nieuwe weblog. De afgelopen twee weken is er behoorlijk veel gebeurt hier in Bwagala en omstreken! Van een aanval van een kip in de daladala tot een toch best heel erg vermoeiende wandeltocht in de bergen en van de Maasai markt tot een rugby wedstrijd. Daar schrijf ik zo wel weer verder over.


Vorig weekend (inmiddels anderhalve week geleden), zijn we naar de Maasai markt geweest, ergens tussen Bwagala en Morogoro. Ontzettend leuk om eens te zien. Op de markt waren vooral veel traditionele multifunctionele Maasai doeken te vinden, maar ook een complete koeienhandel was op de markt te vinden. Riekje en ik werden daar als blanken wel echt enorm aangestaard en uiteraard wilde iedereen deze ‘rijke mzungu (blanken)’ wel wat verkopen. Zelfs toen we zo ongeveer in de bus zaten kwam een vrouw ons nog achterna rennen met een zelfgemaakt kralentasje voor onze mobiele telefoon. Want ja, hoe traditioneel ook, bijna alle Maasai hebben een mobiele telefoon om hun nek hangen!


Na een ietwat fanatieke rugby wedstrijd op tv en nachtje flink op stap met onze kennissen uit Morogoro (een groep blanke mannen van een jaar of 30, die in Morogoro in de tabaksindustrie werken en die we ’s weekends altijd treffen), lekker even uitgeslapen en vervolgens op zoek naar een internetcafé om het een en ander uit te zoeken over m’n vliegticket. Plannen zijn een beetje gewijzigd, want ik vlieg nu de 20ste van januari met Onno weer mee naar huis! Vond ik toch een stuk gezelliger dan Onno weer midden in de nacht op het vliegveld af te moeten zetten en zelf nog twee weken langer te blijven. Dus nu lekker samen naar huis!


Op de terugweg van Morogoro naar Bwagala stapte een vrouw met een stuk of vijf levende kippen, ondersteboven aan hun poten vastgebonden, in de daladala. En ja hoor, ik was de gelukkige die met z’n neus in de kippen zat! Stinken! Maar wel echt hilarisch. Over de onverharde weg werd het iets minder, met een scheurende buschauffeur en niet zulke vrolijke kippen. Een van die beestjes twijfelde er dus ook niet aan mij een hijs te verkopen toen ie daar de kans voor kreeg. Kippetje leeft nu vast niet meer, maar het aandenken (in de vorm van een behoorlijke blauwe plek) zit nog steeds op m’n been. Gelukkig vorderen de wegwerkzaamheden een beetje (de onverharde landweg wordt een iets bredere geasfalteerde weg), waardoor de busritjes al iets rustiger worden en de reistijd van drie uur een beetje korter begint te worden. Moet zeggen dat ik dat toch echt wel fijn vind!


Vorige week maandag werden we ’s morgens verrast door Ina en Ina, twee Nederlandse mensen uit het brandwondencentrum van het Martiniziekenhuis. Met hun stichting ‘Burns Turiani’ zijn ze al twaalf jaar bezig om de zorg rondom brandwonden te verbeteren. Dit doen ze door lessen te geven over hygiëne, infectiepreventie en (brand)wondenzorg en daarnaast de verpleegkundigen te begeleiden in het werken aan de hand van protocollen. Elk half jaar komen ze twee weken naar Turiani. Ontzettend leuk om te zien dat ze toch eigenlijk al heel veel hebben bereikt in de afgelopen jaren. In het begin had ik er erg veel moeite mee naar de dingen te kijken die juist wel goed gaan. Automatisch was ik aan het vergelijken met Nederland, waar echt topzorg geleverd wordt! Niet echt vergelijkingsmateriaal voor hier. Door wat de beide Ina’s vertelden over het ziekenhuis, de beginsituatie (kranen deden het niet, handen werden nooit gewassen en de vloer werd aangeveegd met een bosje takjes) en hoe het nu gaat (elke dag wordt alles schoongemaakt en grondig gedweild, elke maand grote schoonmaak en de verpleegkundigen die echt heel vaak hun handen wassen) zie ik nu toch meer de goede dingen van het ziekenhuis en de verpleegkundige zorg! De kakkerlakken lopen hier niet over de vloer, zoals wel het geval is in veel andere ziekenhuizen in Tanzania en een aantal verpleegkundigen/artsen zijn echt gemotiveerd om er wat van te maken. Van Ina en Ina heb ik dus echt geleerd om naar the bright side of life (en in dit geval the bright side of Turiani Hospital) te kijken. Maakt de stage er toch zeker een stuk leuker op!

Daarnaast van Ina en Ina het een en ander geleerd over brandwonden. Samen de ernstige geïnfecteerde brandwonden van een 17 jarig meisje schoon gemaakt, wat eigenlijk best goed ging. Meisje ligt al een jaar in het ziekenhuis en heeft een behoorlijk trauma opgelopen door alles. Vaak wanneer de wonden opnieuw verbonden moeten worden, is ze helemaal in paniek en ontzettend boos. Best heel moeilijk om te zien en eigenlijk niet echt iets te kunnen doen. Al met al was het een hele leerzame week!


Het weekend was ook weer erg gezellig. Begon met dikke koppijn, dus vrijdag maar thuis gebleven en lekker vroeg op bed. Zaterdag alsnog naar Morogoro, beetje relaxen aan het zwembad en ’s avonds gezellig een hapje eten met z’n allen. Zondag een hyke gedaan in de Ulughuru Mountains (direct naast Morogoro). Viel me echt flink tegen! Het was nogal steil en ook best heel erg warm. Na een paar uur sjouwen allemaal heelhuids boven aangekomen en daar wat te eten klaargemaakt op een geïmproviseerde barbecue. De toch weer terug verliep iets makkelijker, maar toch deze week echt enorme spierpijn! Maandag zijn we allemaal ietwat vermoeid weer aan stage begonnen. De zesde week zit er bijna op.


Ik heb het hier naar m’n zin, maar mis thuis echt! Kan dan ook niet wachten tot Onno en mijn ouders hierheen komen om samen te gaan reizen. Zoals de plannen nu zijn, gaan we richting het noorden. De Serengeti, Kilimanjaro en Ngorongoro krater schijnen echt prachtig te zijn. Daarna nog met Onno naar Zanzibar vliegen (twee gezonken boten in een jaar zijn toch iets te veel), zon zee en strand vakantie!


Tot de volgende update!
Liefs, Mirthe