Laatste update vanuit Bwagala!

Lieve allemaal,

Ik denk dat dit zo mijn laatste update vanuit Tanzania zal zijn. De
laatste stageweek is begonnen, ook deze week ben ik weer aan de slag
op de kinderafdeling. Blijft leuk, die schatjes die je vaak heel
verwonderd aankijken, maar helaas soms beginnen te huilen zodra je
‘mambo’ (‘hoi’ in het Swahili) tegen ze zegt. Blanken blijven
natuurlijk eng! Afgelopen week werden we er ons ook weer even heel
bewust van hoe bevoorrecht we zijn dat we naar school mogen, kunnen
studeren en ontzettend veel kennis hebben op mogen doen. Op de vraag
van een verpleegkundige aan een patiënt waar de Mzungu’s (blanken)
vandaan komen, wist de patiënt alleen te antwoorden dat ze niet wist
waar ze vandaan komen, maar dat er maar heel weinig zijn. Echt een
raar idee als je er bij nadenkt. We hebben vroeger les gehad over
inheemse stammen in nog maar half ontdekte werelddelen, maar hier
weten sommigen niet dat zo ongeveer drie kwart van het noordelijk
halfrond blank is. De cultuur is ook gewoon zo bijzonder hier. Een
tijdje geleden vertelde een Maasai vrouw dat ze er toch wel heel wat
koeien voor over zou hebben als ik met haar zoon zou trouwen en ook
Riekje werd laatst ongeveer verhandeld voor een stel kippen.

Het idee dat mijn stage in het ziekenhuis er bijna op zit voelt toch
vreemd. Ik heb het ontzettend leerzaam gevonden, maar ben toch ook wel
blij dat het er nu bijna op zit. Ik ben de dagen echt aan het aftellen
(uhm, daarmee ben ik ongeveer een uur na het afscheid nemen op
Schiphol mee begonnen, maar dat ter zijde ;) ), nog 6 dagen te gaan.
Vier maanden zonder vriendlief is echt te lang! Het ‘niet thuis zijn
met kerst’ vind ik toch maar niks, blijft echt een feest om samen met
(schoon)familie te vieren. Gelukkig dat we oud en nieuw wel lekker met
z’n vieren kunnen vieren, hoewel ik me af vraag of er echt veel
gevierd wordt hier in Afrika. We hebben in ieder geval een prachtig
stekje om te overnachten, namelijk op het prachtige witte strand van
South Beach in Dar es Salaam, waar schattige strohutjes op het strand
staan. Wat is er nou mooier dan ’s ochtends je hutje uitstappen en een
prachtig uitzicht hebben over de Indische Oceaan.

De afgelopen twee weken ook weer het een en ander meegemaakt. Twee
weken geleden een hele week op de maternity meegelopen. Wat was dat
gaaf! Tweeënhalve bevalling gezien en twee sectio’s. Daarnaast veel
nieuwe handelingen gedaan en zelfs zelfstandig twee nieuwe patiënten
opgenomen op de Labour ward. Echt even heel anders dan in de rest van
het ziekenhuis, maar juist dat maakte het heel leerzaam. In principe
hoort de maternity niet bij onze stage, omdat we immers
verpleegkundigen worden en geen verloskundigen. Na overleg mocht het
gelukkig toch. Eenmaal op de maternity kwam ik er achter dat het juist
ook voor verpleegkundigen ontzettend leerzaam is. Veel
verpleegtechnische handelingen en daarnaast verdieping in de zorg voor
moeder en kind. Aan deze leuke afdeling, zitten ook minder leuke
kanten. In de zorg voor premature kindjes werd ik er wel even met mijn
neus bovenop gedrukt hoe anders de normen en waarden hier zijn.
Tijdens die week heb ik een hele dag voor een prematuur kindje van 1,1
kilo mogen zorgen. Wat een ontzettend schattig popje was het.
Eigenlijk wist ik wel dat de kansen van dit kindje nihil waren, wegens
het gebrek aan middelen en zorg. In Nederland zou dat kindje op de
neonatologie in de couveuse liggen, maar hier deed zelfs de warmtelamp
het niet. Een infuus prikken lukte niet en lange lijnen hebben ze hier
natuurlijk niet. Tijdens de dag twee keer het kindje moeten beademen
en reanimeren, gelukkig samen met een coassistent. Zolang het
zuurstofapparaat het deed ging het wel redelijk goed en dronk het
kindje zelfs. Maar helaas viel ook dit apparaat om de vijf minuten
uit, wat bij mij voor heel veel frustratie zorgde. Aan het einde van
de dienst leefde het kindje nog wel, maar de volgende ochtend bleek
het kindje diezelfde middag nog te zijn overleden. Dit soort dingen
vind ik echt ontzettend moeilijk om mee om te gaan, vooral omdat de
waarde van een leven in Nederland zo anders wordt gezien. Hier is de
hoop al opgegeven bij de geboorte, terwijl in Nederland er alles aan
wordt gedaan om een kindje te redden. Vond het ook echt super tof toen
ik las dat 3FM Serious Request dit jaar geld inzamelt voor baby’s. Zo
ontzettend hard nodig! Een paar weken geleden lazen we nog dat het
kindersterfte cijfer in Tanzania rond de 20% lag een jaar of vijf
geleden. Eén vijfde deel van de (levend geboren) kinderen haalde zijn
of haar vijfde verjaardag niet! Echt bizar… Inmiddels is dit gedaald
naar 12%, maar nog steeds veel te veel…

Gelukkig heb ik tijdens de weken op de kraamafdeling en kinderafdeling
ook veel gezonde kindjes mogen zien. Kindjes die gezond en wel geboren
werden of kindjes van de kinderafdeling die weer huppelend naar buiten
gaan terwijl ze twee dagen daarvoor doodziek binnengedragen werden.
Vorige week ben ik ook nog een dagje met Riekje met de mobiele kliniek
mee geweest. Met deze mobiele kliniek reizen ze naar kleine dorpen in
de buurt om daar zwangere vrouwen te controleren en kinderen te
vaccineren. Beiden ontzettend leuk om te doen! De kindjes vinden het
helaas iets minder leuk…

De laatste weekenden zijn we gezellig naar Morogoro geweest, met
uitzondering van anderhalve week geleden, toen Riekje en ik
waarschijnlijk door Malaria geveld waren en een weekend zwetend van de
koorts en de warmte in ons bed hebben doorgebracht. Gelukkig ging dat
na een paar dagen en een flinke dosis anti-malaria wel weer wat beter
en zijn we afgelopen week weer aan het werk geweest en het weekend
weer naar Morogoro. Lekker luieren aan het zwembad, gezellig over de
markt struinen en alvast op zoek naar kleine souvenirs natuurlijk. We
hadden dit weekend een heel huis tot onze beschikking, dus na vier
maanden heb ik eindelijk weer eens zelf gekookt voor de rest van de
meiden! Dat gaat in Bwagala een beetje lastig met maar 1 elektrisch
pitje. Pannenkoeken bakken duurt hier ongeveer 2,5 uur. Aardappel
prutje, kippetje met groente en room uit de oven en home-made
appelmoes. Met dank aan Sharina die de kip ontleed heeft;)! Anders was
het toch een vegetarisch iets geworden denk ik. Afgelopen weekend
hebben we ook afscheid genomen van Kerensa. We zien haar komend
weekend nog weer in Dar es Salaam, waar ze nu gezellig met haar vriend
is. Haar coschap eindigde afgelopen week, dus voor haar tijd om te
gaan reizen. Nog drie dagen werken en ik ga ook op reis! Kan echt niet
wachten…

Ik wens jullie allemaal hele fijne feestdagen toe en een heel
gelukkig, gezond en liefdevol 2013!

Liefs, Mirthe