welcome to the world

Lieve allemaal,

Het was alweer een paar weken geleden, dus tijd voor een nieuwe
update! Sinterklaas is weer achter de rug. Deze gezellige, Hollandse
traditie hebben wij ook hier in Bwagala zeker niet overgeslagen! Met
pepernoten (die al tijden in de kast lagen), leuke cadeautjes en
grappige gedichten hebben we ons zeker vermaakt. Het was natuurlijk
niet echt zoals in Nederland, want ook de temperaturen droegen niet
echt bij aan het sinterklaasgevoel. Zon, 32 graden en muggen. En dat
in december! Het voelt ook zo raar dat in Nederland er weer dikke
gedoe is met weeralarmen en lots of sneeuw, terwijl wij dit weekend
ons handdoekje weer neer hebben gelegd op een strandbed bij het
zwembad in Morogoro (en stiekem heel hard aan ons kleurtje proberden
te werken)!

Afgelopen weken hebben we ook weer het een en ander meegemaakt. Twee
weken geleden hebben we een bezoekje gebracht aan Mikumi, een dorp op
ongeveer 6 uur reizen vanaf Bwagala (of 5, of 7, ligt aan de
buschauffeur). We waren uitgenodigd door Nico, een Nederlandse
architect die voor de stichting Vrienden van Mikumi een nieuwe
maternity afdeling ontwerpt. We hebben Nico ontmoet in Bwagala, waar
hij samen met collega-architect Henk (die voor de stichting vrienden
van Turiani eveneens een nieuwe maternity ontwerpt) bouwplannen
besprak. Het leek hem leuk om ons een rondleiding te geven door het
ziekenhuis, ons zeker ook! Het was echt heel interessant om eens te
zien hoe het er in een ander ziekenhuis aan toe gaat. Wat betreft de
faciliteiten niet heel verschillend, behalve dat de focus in Mikumi
vooral ligt op de verloskunde. Het was in eerste instantie ook een
kliniek voor verloskunde, maar is langzamerhand steeds meer
uitgegroeid tot ziekenhuis. Ook hier werden we weer met onze neus op
de feiten gedrukt hoe gezegend we in Nederland zijn! Er was maar een
afdeling (met naar schatting ongeveer 30 bedden) beschikbaar voor alle
mannen en niet-zwangere vrouwen. Gelukkig wel een mooie
kinderafdeling, die altijd vol ligt. Op de mannen/vrouwenafdeling
lagen mensen op matrassen op de grond, of zaten ze met twee personen
op een bed. Er lagen zelfs mensen buiten onder een afdak omdat de
afdeling te vol was! Net als in Turiani (waar 40 bedden in een zaal
staan met een krappe halve meter ruimte tussen de bedden) is privacy
ver te zoeken. Maar desalniettemin was het voor ons ontzettend
interessant om eens een kijkje te nemen. Ook de nieuwe maternity
hebben we bekeken. Deze is momenteel druk in aanbouw. Wordt mooi! De
nieuwe afdeling zal ook vast en zeker bijdragen aan een beetje meer
kwaliteit in het ziekenhuis. En dat is toch waar we het voor doen;).
Daarnaast was het weekend of course heel gezellig. Lekker uit eten met
de andere vier meiden, drankje doen en we zijn zelfs nog Nederlanders
tegen het lijf gelopen, Wouter en Jeroen (twee broers van achter in de
dertig). Maar na een gezellig avondje, was het toch wel heel vroeg
toen we op zondag ochtend om zeven uur door onze privé chauffeur
opgehaald werden voor een safaritocht door Mikumi National Park. Was
gaaf! We hebben echt de wereld aan beesten gezien. Van maffe giraffes
tot lelijke gieren, van grappige bavianen tot een gigantische kudde
boos kijkende buffels en van luie leeuwen tot zebra’s en olifanten.
Heeeeeel veel foto’s gemaakt met z’n allen, maar die volgen wel als ik
weer thuis ben. Hier is internet echt te langzaam.

Tussen al de weekenden door zijn we natuurlijk hard aan het werk in
het ziekenhuis. We switchen een beetje van afdeling, zodat we veel
dingen kunnen zien en veel dingen kunnen leren. Na overleg met het
ziekenhuis, mochten we ook allemaal een paar dagen naar de
verloskamer! En ja, deze week was het mijn beurt. Vandaag voor het
eerst een kindje geboren zien worden, wat toch bijzonder. Het kindje
was een beetje blauw en had de navelstreng om het nekje, maar na een
paar minuutjes ging alles prima. Maar wat tof om te zien! Denk alleen
wel dat ik de komende aantal jaren echt nog geen kinderen hoef…
Vanmiddag me samen met Sharina in een groene OK-jurk gehesen (ook
daarvan volgt de foto denk ik nog wel) en mocht ik kijken bij een
keizersnee. Was echt bang dat ik van al dat bloed en zo nog van mn
stokje zou gaan, maar het was echt ontzettend interessant! Ook dit
kindje deed het helaas niet zo goed, maar na een beetje hulp van de
arts en verpleegkundigen ging het gelukkig ook huilend de OK deur uit.
Het besef dat we in Nederland heel gelukkig mogen zijn met hoe alles
is, komt hier echt hard aan. Als je na gaat dat hier ongeveer 12% van
de levend geboren kinderen (dus alle late miskramen en doodgeboren
kinderen niet meegerekend) hier zijn of haar vijfde levensjaar niet
haalt, ten gevolge van ziekten die te genezen of voorkomen zijn, is
echt onvoorstelbaar.

Deze week blijf ik nog op de maternity en hoop daar echt een hoop
nieuwe dingen te zien. Wie weet nog veel bevallingen, echt heel gaaf
om te zien. Daarna nog twee weken stage en dan… dan lekker op reis!

Daar verheug ik me echt super erg op. Vakantie is nu zo ongeveer
geboekt. Eerst lekker naar het strand voor een ietwat warme
Nieuwjaarsduik in de Indische Oceaan! Toch heel wat anders dan het
vieze, veel te koude strandje in Delfzijl;). Daarna gaan we naar het
noorden van Tanzania, voor een vier daagse safari. Een beetje afdingen
heb ik inmiddels wel onder de knie, aangezien het iedereen je hier
eerst ongeveer het drie dubbele vraagt. Vervolgens proberen ze nog op
elke mogelijke manier geld los te pulken! In het begin best irritant,
maar kan er nu echt om lachen. Spreek je 5000 shilling af voor een
taxi ritje (met vier personen) wat we netjes aan het einde van de rit
betalen, kijkt de chauffeur ons een beetje onnozel aan en wil 5000 van
ons allemaal! Na een beetje gelach en zeggen dat ie zn geld als heeft,
begint hij te lachen en stapt hij toch maar in z’n auto omdat hij wel
door heeft dat we hem niks meer gaan betalen. Ben benieuwd hoe dat
straks gaat als we echt eens de toerist gaan uithangen! Na de safari
wordt ook Bwagala even aangedaan. Lijkt me zo leuk om m’n ouders en
Onno te kunnen laten zien waar ik vier maanden heb gewoond en gewerkt!
Op de terugweg nog weer lekker langs het strand, voor pap&mam weer
vertrekken naar ons koude kikkerlandje. Samen met Onno nog een weekje
nagenieten van het hele avontuur op Zanzibar. Echt vet veel zin in! En
daarna lekker weer noar huus… Eindelijk het nieuwe huis van mijn
ouders en Lian en Jeroen bekijken.

Zo, nu eerst tijd voor de Kerstboom! Jaja, zelfs in Bwagala hebben we
een kerstboom. Het is echt ontzettend raar, zitten zweten van de hitte
en toch sinterklaas vieren! Dat hebben we trouwens op 5 december
gedaan. Echt heel gezellig! De meest maffe cadeautjes gescoord in
Morogoro, want de wehkamp bezorgt hier natuurlijk niet. En het mag
allemaal niet te groot en niet te zwaar zijn, omdat we binnenkort gaan
reizen. De avond van te voren hebben we een sinterklaas-pepernotencake
in elkaar geflanst. Want ja, die lagen nog in de kast! Ook de
chocoladepepernoten hebben het twee maanden in de koelkast overleefd.
Dus samen genieten van wat lekkers, grappige gedichten en leuke
cadeautjes. Uiteindelijk een lekker maskertje, nagellakje en lekker
haarprutje gekregen! Afgelopen vrijdag nog verrast door twee pakketjes
uit Nederland. Verlaat sinterklaascadeautje, maar zeker niet minder
welkom! Altijd leuk om iets van thuis te horen/krijgen. Of het nou een
kaartje is, pakketje, reactie op facebook of op mn weblog! Bedankt
allemaal, doet me echt goed…

Tot de volgende update!

Liefs, Mirthe