Gebeurtenissen in Bwagala!
Blijf op de hoogte en volg Mirthe
20 November 2012 | Tanzania, Morogoro
Lieve allemaal,
Schrok zopas haast toen ik zag dat het echt al een maand geleden is
dat ik een weblog heb gepost! Ik moet hier toch eens wat trouwer in
worden... Er valt zoveel te vertellen over dit prachtige land en de
belevenissen hier. De weken vliegen voorbij en ik kijk er ontzettend
naar uit dat mijn ouders en Onno over 6 weken hier zullen zijn! We
zijn nu al druk reisplannen aan het maken. De Serengeti, Ngorongoro
krater en Lake Manyara staan waarschijnlijk ook op het programma.
Verder een bezoekje aan Bwagala en het ziekenhuis en natuurlijk lekker
genieten aan het strand in Dar es Salaam. Mijn ouders gaan een weekje
eerder terug en Onno en ik vliegen nog een weekje naar Zanzibar om de
vakantie even goed af te sluiten! Er zijn echt zoveel gave dingen die
ik hier nog wil zien en doen…
Maar goed. Dat zijn dus de plannen voor de vakantie. Afgelopen maand
is er ook weer ontzettend veel gebeurd hier. In de weekenden zijn we
vaak weg geweest. Een paar weken geleden lekker gerelaxt in Kilombero,
een soort dorp rondom een suikerfabriek. Daar zijn we zelfs nog een
Nederlander tegen het lijf gelopen, die direct herkenbaar was aan het
o zo verschrikkelijke Nederlandse accent! Het weekend vloog echt
voorbij. Heerlijk relaxen in een hangmat en een nachtelijke duik in
het zwembad van de country club. Erg gezellig dus!
Verder zijn we nog een weekend wezen kamperen met kennissen uit
Morogoro. In het Nationaal Park rondom de rivier de Wamii hebben we in
de middle of nowhere ons tentje opgeslagen. Geen wc, geen douche en
geen stromend water behalve in de Wamii. Maar om daar nou lekker te
gaan badderen tussen de krokodillen leek ons ook geen strak plan! Als
echte helden op sokken lagen Kerensa, Sharina (twee coassistenten uit
Amsterdam) en ik ’s avonds in de tent, terwijl de heren buiten onder
een klamboe sliepen. Of course dachten we overal geritsel van de meest
enge beestjes te horen en na het gejank van een hyena was het feest
compleet! Geen oog dicht gedaan dus. Maar wat een belevenis, kamperen
tussen de krokodillen, nijlpaarden hyena’s en olifantenpoep.
Het weekend anderhalve week geleden was iets minder geslaagd, maar
zorgde desalniettemin voor een hoop, ietwat sarcastische, lol. Een
uitstapje met onze collega’s van het ziekenhuis. Zaterdag ochtend om
vier uur vertrekken wat volgens de Afrikaanse tijden minimaal een half
uur later is. De bus die wij voor ogen hadden, bleek een oude
dalla-dalla te zijn met te weinig zitruimte. Om half vijf zijn we
uiteindelijk vertrokken met vijf mensen op vier stoelen en een van ons
zat op een gat. Erg comfortabel dus. De reis ging over een enorm
hobbelige dirtroad naar Bagamoyo, een oud Duits koloniaal
kustplaatsje. Eenmaal aangekomen zijn we als een stel Japanners in
Holland de bus in en uitgerend om het een en ander te bekijken. Een
Duits fort, ruïnes, het mangrovebos wat ooit de haven was waar de
missionaris Livingstone aan kwam (of iets in die richting), een
krokodillenfarm en uiteindelijk het prachtige strand. Maar helaas
konden we ook daar maar kort van genieten, want de reis werd
voortgezet naar Saadani, een National park boven Bagamoyo. Op een paar
na kenden we de collega’s helaas niet en het Swahili van onze
reisgenoten en gids ging zo rap dat we er weinig van konden verstaan.
In het guesthouse in Saadani was eveneens te weinig plek. Dus na een
enorme duizendpoot (cm of 10 lang en qua doorsnede als een dubbeltje)
te hebben verjaagd uit onze kamer, sliepen we gezellig met drie meiden
in een bed. Koud hebben we het in ieder geval niet gehad! De volgende
ochtend vertrok de bus al vroeg en zaten we helaas weer op het
achterste rijtje, wat een hoop gehobbel betekende. Om de beurt op het
gat en na een korte safari en wat andere bezienswaardigheden weer naar
Bwagala. Al met al 38 uur van huis geweest, waarvan 20 uur
doorgebracht in de bus! Niet voor herhaling vatbaar dus.
In het ziekenhuis gaat alles een beetje z’n gangetje. Ruim een week
werk ik nu op de kinderafdeling, wat weer heel anders is dan de
vrouwenafdeling waar ik voorheen zat. Ook op de kinderafdeling kom ik
zoveel schrijnende situaties tegen! Een klein meisje van ruim drie
jaar oud, dat maar vijf kilo weegt. De oorzaak hiervan is
hoogstwaarschijnlijk verwaarlozing. Pure kindermishandeling dus! En
een meldpunt voor kindermishandeling is hier natuurlijk nergens te
vinden. De vergelijking met thuis, waar we regelmatig mogen genieten
van een gezellige, kerngezonde peuter is dan snel gemaakt. Ook
overlijden er ontzettend veel kinderen aan aandoeningen die in
Nederland eenvoudig te verhelpen zijn. Soms voel ik me hier zo
ontzettend machteloos, want je wilt zo graag wat doen maar dat kan
niet echt. Toch maar het beste beentje voor zetten en doen wat we wel
kunnen doen. Het lukt ook nog niet echt om alles van me af te zetten
en met een ‘het is nou eenmaal zo’ instelling aan het werk te gaan.
Zit ook niet echt in de aard van het beestje denk ik. Het liefst zou
ik die kindjes mee naar huis nemen! Misschien maar goed dat het niet
kan, want Onno ziet me aankomen! Hihi…
Ook zijn Riekje en ik nu druk bezig met ons project. Afgelopen weken
zijn er mensen geweest van de stichting Vrienden van Turiani (even
googlen, leuk om te zien wat voor werk ze doen!). Ze hebben ons een
eind op weg geholpen met het project, dat we richten op het beleid
rondom medicatie. Er worden nu erg veel fouten gemaakt met het
toedienen van medicijnen, wat de kwaliteit van de zorg niet ten goede
komt. We zijn druk bezig om het probleem (en een deel van de
oplossing) in kaart te brengen, zodat de volgende HBO-V studenten
specifiek met de oplossingen aan de slag kunnen. Dit kan later door
het ziekenhuis ook weer gebruikt worden binnen het onderwijs dat zij
gaan geven op de nursing school. De stichting begeleidt het ziekenhuis
momenteel bij het opzetten van deze nursing school. In september 2014
hopen ze te starten met een eerste lading verpleegkunde studenten. Het
doel van deze nursing school is het plaatselijk opleiden van lokale
mensen. Momenteel komen mensen vaak van verder weg en is het een komen
en gaan van verpleegkundig personeel. Door de plaatselijke mensen op
te leiden, zullen de mensen hier meer blijven plakken zodat een vast
en vakkundig team van verpleegkundigen ontstaat. Het geeft ook de
mogelijkheid om bijscholing te geven, wat natuurlijk ontzettend
belangrijk is. Zo hopen wij ook ons steentje bij te dragen hier in het
ziekenhuis!
Zoals ik misschien al wel eerder had geschreven zitten er ook twee
medestudenten oet Grunn in het westen van Tanzania. Helaas moet Geeske
wegens familieomstandigheden naar huis. Zou tof zijn als jullie voor
haar en haar familie willen bidden! Samen met Dora is ze afgelopen
weekend naar Morogoro gereisd, waar we nog een gezellige dag samen
hebben doorgebracht. Morgen vliegt ze terug naar Nederland. Dora is
met ons mee naar Bwagala, om hier de laatste weken van de stage af te
kunnen maken. Nog ruim 5,5 week en de stage is al voorbij! Enerzijds
vliegt de tijd echt, anderzijds lijkt het ook al maaaaaaanden geleden
dat ik op Schiphol tranen stond weg te pinken bij het afscheid nemen
van mijn ouders, Lian en Jeroen en natuurlijk van Onno. Zie er echt
heel erg naar uit om iedereen weer te zien!
Zo, ik hoop dat ik jullie weer een klein beetje heb bij kunnen praten
over het reilen en zeilen hier in het super zonnige Tanzania! Wat
leuke berichten, ook wat minder leuke helaas. Ik zal een poging wagen
in het vervolg iets minder lang te wachten met een weblog schrijven
;)!
Liefs, Mirthe
Schrok zopas haast toen ik zag dat het echt al een maand geleden is
dat ik een weblog heb gepost! Ik moet hier toch eens wat trouwer in
worden... Er valt zoveel te vertellen over dit prachtige land en de
belevenissen hier. De weken vliegen voorbij en ik kijk er ontzettend
naar uit dat mijn ouders en Onno over 6 weken hier zullen zijn! We
zijn nu al druk reisplannen aan het maken. De Serengeti, Ngorongoro
krater en Lake Manyara staan waarschijnlijk ook op het programma.
Verder een bezoekje aan Bwagala en het ziekenhuis en natuurlijk lekker
genieten aan het strand in Dar es Salaam. Mijn ouders gaan een weekje
eerder terug en Onno en ik vliegen nog een weekje naar Zanzibar om de
vakantie even goed af te sluiten! Er zijn echt zoveel gave dingen die
ik hier nog wil zien en doen…
Maar goed. Dat zijn dus de plannen voor de vakantie. Afgelopen maand
is er ook weer ontzettend veel gebeurd hier. In de weekenden zijn we
vaak weg geweest. Een paar weken geleden lekker gerelaxt in Kilombero,
een soort dorp rondom een suikerfabriek. Daar zijn we zelfs nog een
Nederlander tegen het lijf gelopen, die direct herkenbaar was aan het
o zo verschrikkelijke Nederlandse accent! Het weekend vloog echt
voorbij. Heerlijk relaxen in een hangmat en een nachtelijke duik in
het zwembad van de country club. Erg gezellig dus!
Verder zijn we nog een weekend wezen kamperen met kennissen uit
Morogoro. In het Nationaal Park rondom de rivier de Wamii hebben we in
de middle of nowhere ons tentje opgeslagen. Geen wc, geen douche en
geen stromend water behalve in de Wamii. Maar om daar nou lekker te
gaan badderen tussen de krokodillen leek ons ook geen strak plan! Als
echte helden op sokken lagen Kerensa, Sharina (twee coassistenten uit
Amsterdam) en ik ’s avonds in de tent, terwijl de heren buiten onder
een klamboe sliepen. Of course dachten we overal geritsel van de meest
enge beestjes te horen en na het gejank van een hyena was het feest
compleet! Geen oog dicht gedaan dus. Maar wat een belevenis, kamperen
tussen de krokodillen, nijlpaarden hyena’s en olifantenpoep.
Het weekend anderhalve week geleden was iets minder geslaagd, maar
zorgde desalniettemin voor een hoop, ietwat sarcastische, lol. Een
uitstapje met onze collega’s van het ziekenhuis. Zaterdag ochtend om
vier uur vertrekken wat volgens de Afrikaanse tijden minimaal een half
uur later is. De bus die wij voor ogen hadden, bleek een oude
dalla-dalla te zijn met te weinig zitruimte. Om half vijf zijn we
uiteindelijk vertrokken met vijf mensen op vier stoelen en een van ons
zat op een gat. Erg comfortabel dus. De reis ging over een enorm
hobbelige dirtroad naar Bagamoyo, een oud Duits koloniaal
kustplaatsje. Eenmaal aangekomen zijn we als een stel Japanners in
Holland de bus in en uitgerend om het een en ander te bekijken. Een
Duits fort, ruïnes, het mangrovebos wat ooit de haven was waar de
missionaris Livingstone aan kwam (of iets in die richting), een
krokodillenfarm en uiteindelijk het prachtige strand. Maar helaas
konden we ook daar maar kort van genieten, want de reis werd
voortgezet naar Saadani, een National park boven Bagamoyo. Op een paar
na kenden we de collega’s helaas niet en het Swahili van onze
reisgenoten en gids ging zo rap dat we er weinig van konden verstaan.
In het guesthouse in Saadani was eveneens te weinig plek. Dus na een
enorme duizendpoot (cm of 10 lang en qua doorsnede als een dubbeltje)
te hebben verjaagd uit onze kamer, sliepen we gezellig met drie meiden
in een bed. Koud hebben we het in ieder geval niet gehad! De volgende
ochtend vertrok de bus al vroeg en zaten we helaas weer op het
achterste rijtje, wat een hoop gehobbel betekende. Om de beurt op het
gat en na een korte safari en wat andere bezienswaardigheden weer naar
Bwagala. Al met al 38 uur van huis geweest, waarvan 20 uur
doorgebracht in de bus! Niet voor herhaling vatbaar dus.
In het ziekenhuis gaat alles een beetje z’n gangetje. Ruim een week
werk ik nu op de kinderafdeling, wat weer heel anders is dan de
vrouwenafdeling waar ik voorheen zat. Ook op de kinderafdeling kom ik
zoveel schrijnende situaties tegen! Een klein meisje van ruim drie
jaar oud, dat maar vijf kilo weegt. De oorzaak hiervan is
hoogstwaarschijnlijk verwaarlozing. Pure kindermishandeling dus! En
een meldpunt voor kindermishandeling is hier natuurlijk nergens te
vinden. De vergelijking met thuis, waar we regelmatig mogen genieten
van een gezellige, kerngezonde peuter is dan snel gemaakt. Ook
overlijden er ontzettend veel kinderen aan aandoeningen die in
Nederland eenvoudig te verhelpen zijn. Soms voel ik me hier zo
ontzettend machteloos, want je wilt zo graag wat doen maar dat kan
niet echt. Toch maar het beste beentje voor zetten en doen wat we wel
kunnen doen. Het lukt ook nog niet echt om alles van me af te zetten
en met een ‘het is nou eenmaal zo’ instelling aan het werk te gaan.
Zit ook niet echt in de aard van het beestje denk ik. Het liefst zou
ik die kindjes mee naar huis nemen! Misschien maar goed dat het niet
kan, want Onno ziet me aankomen! Hihi…
Ook zijn Riekje en ik nu druk bezig met ons project. Afgelopen weken
zijn er mensen geweest van de stichting Vrienden van Turiani (even
googlen, leuk om te zien wat voor werk ze doen!). Ze hebben ons een
eind op weg geholpen met het project, dat we richten op het beleid
rondom medicatie. Er worden nu erg veel fouten gemaakt met het
toedienen van medicijnen, wat de kwaliteit van de zorg niet ten goede
komt. We zijn druk bezig om het probleem (en een deel van de
oplossing) in kaart te brengen, zodat de volgende HBO-V studenten
specifiek met de oplossingen aan de slag kunnen. Dit kan later door
het ziekenhuis ook weer gebruikt worden binnen het onderwijs dat zij
gaan geven op de nursing school. De stichting begeleidt het ziekenhuis
momenteel bij het opzetten van deze nursing school. In september 2014
hopen ze te starten met een eerste lading verpleegkunde studenten. Het
doel van deze nursing school is het plaatselijk opleiden van lokale
mensen. Momenteel komen mensen vaak van verder weg en is het een komen
en gaan van verpleegkundig personeel. Door de plaatselijke mensen op
te leiden, zullen de mensen hier meer blijven plakken zodat een vast
en vakkundig team van verpleegkundigen ontstaat. Het geeft ook de
mogelijkheid om bijscholing te geven, wat natuurlijk ontzettend
belangrijk is. Zo hopen wij ook ons steentje bij te dragen hier in het
ziekenhuis!
Zoals ik misschien al wel eerder had geschreven zitten er ook twee
medestudenten oet Grunn in het westen van Tanzania. Helaas moet Geeske
wegens familieomstandigheden naar huis. Zou tof zijn als jullie voor
haar en haar familie willen bidden! Samen met Dora is ze afgelopen
weekend naar Morogoro gereisd, waar we nog een gezellige dag samen
hebben doorgebracht. Morgen vliegt ze terug naar Nederland. Dora is
met ons mee naar Bwagala, om hier de laatste weken van de stage af te
kunnen maken. Nog ruim 5,5 week en de stage is al voorbij! Enerzijds
vliegt de tijd echt, anderzijds lijkt het ook al maaaaaaanden geleden
dat ik op Schiphol tranen stond weg te pinken bij het afscheid nemen
van mijn ouders, Lian en Jeroen en natuurlijk van Onno. Zie er echt
heel erg naar uit om iedereen weer te zien!
Zo, ik hoop dat ik jullie weer een klein beetje heb bij kunnen praten
over het reilen en zeilen hier in het super zonnige Tanzania! Wat
leuke berichten, ook wat minder leuke helaas. Ik zal een poging wagen
in het vervolg iets minder lang te wachten met een weblog schrijven
;)!
Liefs, Mirthe
-
21 November 2012 - 21:10
Eilt:
Hey Mirthe
Met veel interesse je verslag gelezen. enerzijds met een lach, je weet toch dat als je kampeert er van alles te horen is, laat staan daar, anderzijds ben ik ervan overtuigd dat hetgeen je meemaakt en ziet in ht hospitaal een dubbel gevoel geeft. Goed dat je daar bent. Nog even volhouden deze weken tot eind van je stage.
Gods zegen daar en groetjes
Eilt -
22 November 2012 - 13:46
Albert En Agatha Briek:
Hoi Lieve Mirthe
Het heeft even geduurd, maar dan hebben we ook wat te lezen.
Wat een verhaal zeg. Erg grappig en ontroerend wat je allemaal mee maakt.
We zien er weer naar uit om je te zien.
Maar dat duurt nog even.
Geniet straks van je vakantie met pa en ma en Onno.
Gods zegen en de groetjes van de Briekjes dikke knuffel. -
22 November 2012 - 18:13
Harm Jan En Dieta:
Hoi Mirthe
Wat weer een verhaal, geweldig. met plezier alles gelezen.
Ja, je beleeft daar inderdaad vanalles. leuk dat je ons laat mee genieten
Nog een paar weekjes en dan.... vakantie
dubbelop genieten
Gods zegen
gr Dieta -
22 November 2012 - 20:00
Kirsten Van Beek:
Hee meis! Leuk leuk leuk & nog eens heel leuk om je verhalen te lezen. Zo herkenbaar & zo te lezen heb je je draai gevonden. Heb of ga je ook nog werken op de verloskunde afdeling?
Succes en geniet nog van de laatste weekjes! Voor je het weet ben je alweer meer dan een jaar thuis en mis je het nog elke dag;)!! Veel liefs xxx Kirsten -
23 November 2012 - 17:14
Henriëtte:
Hallo Mirthe, fijn om weer van je te lezen, ik kan me voorstellen dat je veel indrukken opdoet, de ene mooier dan de ander. Vooral het verhaal van dat kindje in het ziekenhuis is zeker schrijnend. Ik herken me in jou, ik zou zulke kinderen ook zo mee naar huis willen nemen. (ik heb geen Onno die me aan ziet komen maar toch zal dat niet gaan) Meid ik wens je nog veel succes, niet bevatbaar dat je al meer dan over de helft bent. Nog even doorgaan. Groetjes en X Henriëtte -
28 November 2012 - 12:39
Aly De Jong:
Hoi lieve Mirthe,
Ik geniet van je verhalen ook al is het maandje geleden! Zo wat maak je wat mee daar, respect hoor!!!!Vindt het geweldig hoe je het daar doet. Moeilijk al die schrijnende dingen zeker ook op de kinderafdeling pffff 5 kg en 3 jaar, tjee ja ziet soms beelden maar van dichtbij het te zien, maakt dat je soms schreeuwt/jankt van onmacht denk ik!!! Bidden inderdaad!!!
Leuk dat je daarnaast geniet van het prachtige land, fijn dat je ouders en Onno komen, lijkt me mooi om je verhalen beeldend te kunnen maken voor hun. Daarnaast het samen zijn, prachtig/ heerlijk.
Bedankt voor je mooie verhalen en dat je ze deelt!
Dikke smok en liefs Aly de Jong
-
01 December 2012 - 12:41
Nicole:
Lieve Mirthe,
Wat gaat de tijd dan toch snel hé.
Ik kan me je gevoel van meer willen kunnen doen, goed voorstellen.
Dan maken wij ons hier in Nederland druk over hele kleine dingen.
Succes nog even met jullie werk, en geniet straks lekler met je ouders en Onno.
Liefs Nicole -
01 December 2012 - 18:06
Jannie:
Hé mirthe,Wat een wereld van verschil waar je nu zit en waar wij zitten.Je doet goed werk hopelijk kun je het straks allemaal in goed perspectief blijven zien.Fijn dat je straks het met je ouders en vriend kunt delen op "locatie".Wens je nog veel kracht voor de laatste lootjes.Groetjes Jannie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
