Habari!

Habari!
Inmiddels zijn de eerste twee weken in Tanzania bijna achter de rug. De tijd vliegt! Na een lekker dagje vertoeven (en verbranden) aan het zwembad in Morogoro, zijn we afgelopen zondag met de coassistenten richting Bwagala vertrokken. Bwagala is een dorpje van ongeveer twee straten waar het ziekenhuis staat en waar ik de komende maanden dus ook zal wonen. Eenmaal op het busstation van Morogoro was het zoeken naar een bus richting Turiani, een groter dorp een eindje verderop. Er waren meer mensen op het idee gekomen de bus richting Turiani te pakken. Wat was het druk zeg. Echt nog nooit zoiets gezien! Mensen klimmen gewoon via de ramen de bus uit en in. Op de bus staan mensen om de bagage goed vast te binden en de busjes worden zo vol gepakt dat ze nog net niet door hun assen zakken. Best hilarisch om te zien! Hoop dat ik dit beeld in Nederland een beetje voor ogen kan houden, dan zal ik nooit meer zeuren over de NS. Na ongeveer 2 uur op het busstation kwam er een grotere bus, waar we zonder al te veel gedram in konden zitten. De busrit naar Bwagala kon beginnen! Rit van ongeveer 3 uur, waarvan een uur over een verharde weg en 2 uur over een onverharde weg. De bus stopte voor de deur van ons nieuwe onderkomen voor de komende maanden, het huis van dr. Assey.
Ik was echt blij dat ik eindelijk mijn 25 kilo wegende backpack uit kon pakken en mijn spulletjes een beetje op kon ruimen. We hebben een gezellig huis hier, waar we met vier mensen wonen. Twee coassistenten uit Amsterdam, Riekje en ik. Elk onze eigen slaapkamer en een gezamenlijke woonkamer. De muren zijn hier beschilderd met allemaal leuke tekeningen van stagiaires die hier ergens in de afgelopen 15 jaar zijn geweest. Er zijn twee lieve mensen die het huishouden hier doen en er wordt elke dag heerlijk voor ons gekookt. Foto’s van ons gezellige onderkomen volgen binnenkort!
Maandagochtend zijn Riekje en ik in het ziekenhuis begonnen. Om half acht begint de dagdienst met het zingen van een lied en gebed, echt ontzettend leuk! Vervolgens moesten we ons even voorstellen, in ons beste Swahili. Veel verder dan ‘Habari za asubuhi. Jina langu ni Mirthe (Goedemorgen. Mijn naam is Mirthe)’ kwam het echt niet. Toch maar even in het Engels verteld dat we verpleegkundestudenten zijn en 5 maanden in het ziekenhuis komen werken.
De eerste twee dagen in het ziekenhuis hebben de coassistenten ons een beetje op sleeptouw genomen. Een rondleiding, uitleg van hun werkzaamheden en veel informatie over o.a. ziektebeelden volgden. Wat is het allemaal anders dan in Nederland! Het ziekenhuis is hier een groot terrein met allemaal kleinere gebouwen. In elk van deze gebouwen zit een afdeling of een andere faciliteit zoals het lab of de OK. Ook de werkzaamheden van het ziekenhuis personeel zijn allemaal ontzettend anders dan in Nederland. De familie van de patiënten zorgt hier voor het wassen, eten en drinken en schone kleding. Zo ook op de kinderafdelingen, waar Riekje en ik de rest van de week zijn geweest. De afdeling is een grote die ongeveer 25 bedden telt. Geen bedhek, geen gordijn, alleen een krappe meter afstand tussen de bedden.
Wat betreft de cultuur was het, ondanks de voorbereidingen, best een schok. Natuurlijk ben je op de hoogte van de armoede die in grote delen van Afrika heerst, maar het van zo dicht bij zien vind ik zelf echt moeilijk. Ondervoede kinderen die weer naar huis gaan voor ze aangesterkt zijn omdat ouders de kosten van het ziekenhuis niet kunnen opbrengen. Je kunt je er eigenlijk niets bij voorstellen, maar het gebeurt hier vrijwel dagelijks. Ook de normen en waarden verschillen hier erg van het westerse cultuurtje zo gewend ben. Ondanks de ellende zijn mensen hier vaak heel opgewekt en vrolijk. Iets waar wij echt iets van kunnen leren! Maar daar staat wel tegenover dat met heftige dingen ook weer heel luchtig om wordt gegaan, zoals het overlijden van kinderen, wat we deze week hebben meegemaakt. Het zet me allemaal wel even aan het denken…
Ik weet zeker dat ik hier ontzettend veel zal leren de komende maanden. Niet alleen over tropische ziekten en de behandeling daarvan, maar ook over creatief omgaan met weinig middelen en vooral niet te moeilijk gaan nadenken. Een voorbeeld hiervan is een stuwband voor het bloedprikken of infuusprikken. Geen stuwband voor handen? Gebruik een latex handschoen. Geen handenalcohol? Spiritus werkt ook prima (het ruikt alleen iets minder fijn). Ik kijk me echt mijn ogen uit hier, zowel op een hele positieve manier als een iets minder positieve manier. Het wordt vast een hele toffe en leerzame stage!
Dat was het even voor nu. Ik hoop snel weer een update te kunnen plaatsen!
Liefs,
Mirthe